هیچ چیزی از تو نمی‌خواستم
عشق من
فقط می‌خواستم
در امتداد نسیم
گذشته‌ را به انبوه گیسوانت ببافم
تار به تار
گره بزنم به اسطوره‌های نارنجی
که هنگام راه رفتن
ستاره‌های واژگانم
برایت راه شیری بسازند
می‌خواستم سر هر پیچ
یک شعر بکارم
بزنی به موهات
که وقتی برابر آینه می‌ایستی
هیچ چیزی
جز دست‌های من
بر سینه‌ات دل دل نکند
می‌خواستم تمام راه با تو باشم
نفس بزنم
برایت بجنگم
بخاطرت زخمی شوم

و مغرور پای تو بایستم
بر ستون یادبود شهر

عباس معروفی

الهی !

       گرفتار آن دردم که تو درمان آنی،

       بنده ی آن ثنایم ،که تو سزای آنی، من در تو چه دانم؟ تو دانی!

       تو آنی که گفتی که من آنم! آنی.

الهی !

چه عزیز است او که تو او را خواهی ! وربگریزد، او را در راه ، آیی.

طوبی آن کس را که : تو او رایی ! آیا که : تا از ما خود که رایی؟

                                                                              ( کشف الاسرار، ج اوّل ، ص 29)

الهی !

شناخت تو ما را امان و لطف تو ما را عیان.

الهی!

نام تو ما را جواز و مهر تو ما را جهاز.