شاید من هم ...

اکنون باید گذشت

                                    شاید در پس آن کوچه که رازقی دست بر زلف بنفشه می نشاند

                                                                                    و ابر به لطافت بر گلبرگ های نسترن ،عشق را هدیه میکند

و شاید آنجا که بلبل ، سبکبال بر لبان گل بوسه می نشاند

                                                        و  آنهنگام  که در سایه سار دشت در جشن رنگ ها ، پروانه ای عاشق می گردد

من نیز هوای بودن را با دوست داشتن تجربه کنم

تقدیم به خوبانم به رسم خوشامد و دست مهر نشاندن بر سرم

شبان هنگام این قنوت دستان شما بوده که به آسمان ها رهسپار می گشته 

و طنین دلنشینتان با واژه های نورانی دعایتان بوده که با نسیم گره می خورده 

و....

یادگاری از گذشته ...

نوشته های این پست مربوط میشه به آذر ماه، وقتی که حال و هوای نوشتنم بود

قلم برای نگاشتن از تو به دنبال بهانه می گردد، به امید طلوع دوباره دوست داشتن و جاری شدن بر رود گفتار انسانی که همه وجودش طلب بود و عشق.

چه کنم؟

چشمانم دیگر یارای اشک ریختن ندارد، قلبم نیز دیگر توان دور بودنت را ندارد، حال تو بگو من با این چشمان منتظر و قلب بیقرار چه کنم؟

خیال

سایه ها در تکاپو و هیاهوی شب ، سر بر دیوارهای شهر گذارده اند، شاید در پی اغوا کردن این خیال سحرانگیزند.