سکون

تنم به چنگال درد اسیر گشته، 

                           ذهنم از حرکت ایستاده است، 

                                                          در اطرافم چه می گذرد؟

من نمی دانم.

خستگی را با خود به این سو و آن سو می کشانم، 

                                                         مرا فریادرسی از این جسم تب آلوده نیست.

کسی ندای کمک خواستن مرا نمی شنود، 

                                                        من شکسته در خویشم و به کام بلا افتاده ام،

 بیهوده در این مرداب تکاپو می کنم و خود را بیشتر اسیر می سازم.